تهران- ایرنا- فیلم سینمایی «هفت و نیم» به کارگردانی نوید محمودی برش‌هایی پراکنده و متنوع از مشکلات اجتماعی و خانوادگی زنان را به تصویر می‌کشد.
نوید و جمشید محمودی پس از فیلم چند متر مکعب عشق که علاقه‌مندان متعددی داشت به طور حرفه‌ای و مستمر فعالیتشان را در سینما و تلویزیون ادامه دادند. سریال‌هایی که در این سال‌ها ساخته‌اند اگرچه مضمون اجتماعی داشته اما به دلیل شرایط و فضای تلویزیون با آثار سینمایی‌شان کاملا متفاوت است. با این همه می‌توان ردپای نگاه و سلیقه آنها در روایت قصه، میزانسن و انتخاب بازیگر را در آثارشان دید. در اغلب آثار سینمایی این دو برادر فیلمساز و تهیه کننده مسائل زنان و مردان مهاجر افغان، روایت شده و آشنایی آنها با زندگی مهاجران، به ارائه تصویری واقعی و گاه تکان دهنده از وضعیت این گروه منجر شده است.
هفت و نیم ادامه همان نگاه و مسیر است، فیلم ساختاری اپیزودیک دارد و در هر بخش، قصه یک زن روایت می‌شود، زنی در آستانه ازدواج و درگیر بحران. مثل اغلب فیلم‌های اپیزودیک، غنای همه قصه‌ها به یک اندازه نیست و بعضی اپیزودها و داستانک‌ها جذاب‌تر و دوست داشتنی‌تر از بقیه هستند. مثل قصه «ناهید» با بازی خوب آناهیتا افشار که موقعیتی هولناک را روایت می‌کند، یا اپیزود «نیلوفر» با بازی شیدا خلیق که فضاسازی خوبی دارد و تنوع بصری به فیلم داده است.
هفت و نیم فیلمی تلخ است، هیچ یک از شخصیت‌ها فرجامی روشن ندارند، تیرگی‌ها آنچنان غلیظند که حتی از پس لباس سفید عروس هم سیاهی بر همه چیز چیره شده. هفت و نیم بخشی از واقعیت را روایت می‌کند و این تلخی از دل واقعیتی آمده که همه ما بیش و کم با آن آشنا هستیم. اما تکرار بعضی مضامین و حتی استفاده از بازیگرانی مشخص در فیلم‌های برادران محمودی باعث می‌شود طراوت این سینما که در چند متر مکعب عشق به امتیاز فیلم تبدیل شده و جهانی تازه مقابل چشمانمان گشوده بود، کمرنگ و کم اثر شود.
برادران محمودی باهوش و مستعدند، مثل همه مهاجران در جهان با مشکلات فراوان و شاید در رقابتی دشوار خود را ثابت کرده‌اند اما برای همه مهاجران افغان نمونه‌هایی قابل توجه در اراده و موفقیت هستند. فرشته حسینی بازیگر جوان فیلم هم اصالتا افغان است، اما به سینمای حرفه‌ای راه یافته و رشد کرده است.
فیلم هفت و نیم به رونا مادر برادران محمودی تقدیم شده. ادای دین به مادری که فرزندانی مستقل و توانا پرورش داده است. کاش برادران محمودی در آثار بعدی خود، تصویری تازه از زنان و مردان مهاجر افغان برایمان بسازند. تصویری از انسان‌هایی بااراده که توانسته‌اند بر تلخی‌ها و بی‌عدالتی‌ها غلبه کنند، زنان و مردانی که جنگ و خشونت سد راهشان نشده و به رویاهایشان دست یافته‌اند. آدم‌هایی که نه در ایران و نه در هیچ کجای جهان کم نیستند. شبیه خودشان، رونا، فرشته حسینی و بسیاری دیگر.