شهر بزرگ تهران زمانی نه چندان دور یک قصبه کوچک در میان کوه های البرز بود که در شمال شهر قدیمی ری واقع شده بود و به علت وفور قرقاول و آهو در آن، به نوعی شکارگاه محبوب مردم ری به حساب می آمد. در زمان شاه طهماسب صفوی این قصبه، اندکی رونق یافت و برای آن دروازه و برج و بارو ساخته شد. 
اما پیشرفت ناگهانی این شهر مرهون شاهان قاجار است که این قصبه کوچک را به عنوان پایتخت حکومت خودبرگزیدند. از این زمان به بعد تهران به طور ناگهانی گسترش یافت و بازار های این شهر هم با افزایش جمعیت رونق یافتند. 
تهران در قدیم چندین بازار داشت که از این میان می توان به بازار و سرای امیر که توسط امیر کبیر ساخته شده بود اشاره کرد، علاوه بر این چندین چهارسو هم داشت که معروف ترین آنها چهار سوی بزرگ بود. بنا به گفته عبدالله مستوفی:" در زیر طاق این چهارسو شکل یک گرز بزرگ وجود داشت که به طور اغراق آمیز  آنرا از گچ ساخته بودند و به آن گرز رستم می گفتند، همین نقش باعث شده که مردم تهران هر گاه می خواستند عظمت و بزرگی شهرشان را به رخ دیگران بکشند، می گفتند :"اینجا را تهرانش می گویند، گرز رستم در اینجا گرو است." 
اصطلاح "گرز رستم در اینجا گرو است." کنایه از مشکلات بزرگی است که در زندگی برای شخصی پیش می آید و چون بخواهد عظمت و سختی آنرا برای دیگران توصیف کند از این عبارت استفاده می کند.