گروه خانواده ـ زهره سعیدی: چند سالی می شود که سگ گردانی در خیابان ها، معابر، پارک ها و ماشین ها به یک مقوله قابل بحث در سطح جامعه تبدیل شده است اما هنوز هم خیلی ها سعی می کنند چشم هایشان را به روی این پدیده نوظهور در کشور که برگرفته از مُد کشورهای غربی ـ به منظور جایگزینی حیوانات به جای فرزندداری ـ ببندند و واقعیت ها را نسبت به مُدگذاری طبقه مرفه جامعه و متوسط رو به بالا نبینند.

این مقوله آنقدر وسعت یافته که به تازگی شورای شهر نیز یک فوریت برای جداسازی محل گردش حیوانات خانگی از محل بازدید کودکان در بوستان های شهر تهران قرار داده و علتش نیز هجوم زیاد مردمی است که حیوانات خانگی شان را در بوستان های پایتخت می چرخانند و باعث اعتراض و ناراحتی سایر مردم و ترس بچه هایشان می شوند. حال بگذریم از وضعیت شهرهای دیگر که در این زمینه آمار درستی وجود ندارد.

به گفته اعضای شورای شهر، طرح مذکور ناظر بر سلامت کودکان و خردسالان بوده که قرار است به صورت تخصصی در کمیسیون ها مورد بحث قرار بگیرد. این در حالی است که دیگر خیلی از خانواده ها نسبت به بردن بچه هایشان به پارک های تهران و حتی خیلی دیگر شهرهای ایران تردید دارند و حضور سگ و گربه ها باعث ترس و اضطراب خود و خانواده شان می شود. فارس من نیز به عنوان یکی از سوژه های مورد مطالبه مردم که دارای امضاهای زیادی هم هست با تیتر «جلوی گرداندن سگ‌های خانگی در پارک‌ها را بگیرید»  پرداخته است. ما هم در این گزارش به پارک‌ها و بوستان‌ها بین مردم رفتیم و از مادران و پدران خواستیم درباره مطالبه خودشان در این باره با ما صحبت کنند.

در ارتباط با آسیب هایی که برخی از این سگ های وحشی به خانواده ها در مکان های عمومی مثل پارک ها وارد می کنند با مادر یک دختر خانم نوزده ساله به گفت وگو نشستیم که البته در زمان آن اتفاق تنها شش سال داشته است. مطهره کوشش ، مادر ارغون پوراحمد است که سیزده سال پیش توسط حمله یک سگ در پارک مجروح شده و هنوز هم این جراحت بر روان او باقی مانده است. درباره این اتفاق مشروح صحبت های خانم کوشش را می خوانید:

*لطفا از زمان و مکان اتفاقی که برای دختران در اثر  حمله سگ رخ داد برایمان بگویید و اینکه آن زمان ارغوان چند سال داشته است؟

ارغوان، دختر من شش ساله بود که با همسرم به شمال رفته بودیم ، در یک جای دنجی که کسی هم اطرافمان نبود در آرامش نشسته بودیم که یک مرتبه یک خانم و آقایی که ظاهرا قلاده سگشان رها شده بود، به دنبال سگ خود دویدند که البته همه این اتفاقات در کسری از ثانیه رخ داد، آن آقا فریاد زد که از جایتان تکان نخورید ، چرا که سگ وحشی و پاچه گیر است.

ما هم تکان نخوردیم تا سگ حمله نکند اما دخترم کوچک بود و یک مرتبه گفت وای سگ! سگ هم یکهو پهلوی او را از روی شلوار جین و لباس طوری گاز گرفت که خون بیرون زد و ما همه حالمان بد و دچار شوک شدیم. چنان بهت کرده بودیم که نمی دانستیم چکار کنیم، دیدن دخترم در آن صحنه قابل باور نیست و ما را شوک زده کرد.

*واکنش شما بعد از آن چه بود؟

شما حساب کنید ما آن روز در ساری بودیم تا می خواستیم به دکتر و بیمارستان برسیم معلوم نبود چه اتفاقی برای دخترم می افتد، سگ پهلوی دخترم را گاز گرفت بود درست نزدیک کلیه او را ، فقط شانسی که آوردیم او ننشسته بود که صورتش را گاز بگیرد بلکه فقط شکم و پهلویش بود ، طوری گاز گرفت که چهار زخم عمیق و بزرگ روی بدنش ایجاد شد.

به هرحال ما نگران و ناراحت و گریان بودیم همسرم با دکترهای تهران تماس گرفت و آنها هم گفتند که بچه را به بیمارستان ببریم ما چند بیمارستان رفتیم که هیچ کدام تجهیزات واکسیناسیون نداشتند، صاحب سگ هم اصرار داشت که سگ واکسن زده و مریض نیست اما پزشک ها به ما توصیه کردند که بهتر است برای دخترم واکسن بزنیم و پشت گوش نیاندازیم.

خلاصه با هزار زحمت ما به ساری رسیدیم در یک بیمارستان یک نوبت واکسن زدیم که البته می بایست چهار ـ پنج نوبت واکسن می زدیم که بعد از آن بقیه نوبت ها را در تهران زدیم.

*شما به آن خانواده نگفتید که چرا چنین سگی را بیرون آورده اند ، پس از آن از آنها شکایت به مراجع قانونی نداشتید؟

آن آقا که سگ همراه داشت می گفت که سگ برای خودشان نیست و برای یکی از دوستانش است ما هم فهمیدیم که سگ وحشی است  و تربیت شده برای حمله کردن. خودمان هم نمی دانیم چطور سگی که وحشی است باید رها بشود و چرا اصلا باید او را به گردش بیاورند؟ این سگ ها خودشان غذای خودشان را شکار می کنند و باید تنها در برخی محیط های خاص نگهداری شوند برای نگهبانی نه اینکه رها شوند ، نه لب دریا یا جنگل که مردم نیاز به آرامش دارند.

اتفاقا آن زمان خیلی ها به ما گفتند از دست این خانواده شکایت کنیم منتها همسر من دانشگاهی بود، کارش تهران بود و باید برمی گشتیم بعد هم نه قانون و نه حمایتی از این لحاظ بود . آنها هم به ما اظهار شرمندگی کرده بودند دیگر ما دنبال انتقام نبودیم اما بهرحال چه کسی باید به این مسائل رسیدگی کند. من خواستم صحبت کنم و درباره این مشکل مصاحبه داشته باشم تا برای دیگران این مسائل پیش نیاید.

*بعد از آن برای ارغوان چه اتفاقاتی افتاد؟چطور وضعیت بیماری و زخم ها را تحمل کرد و چه شرایطی را گذراند؟

خب  ما به تهران آمدیم، پاستور رفتیم ، مدام رفت و آمد و دردسرهای زیاد کشیدیم دخترم مدام باید آمپول های هوازی می زد که در زخم می زدند، شما حساب کنید یک دختر بچه شش ساله چه شرایطی را تحمل کرد، مدام استرس داشت حتی الان هم که یک دختر نوزده ساله دانشجو است باز هم به فضاهای عمومی مثل پارک ها یا نمی آید یا با ترس و لرز می آید اصلا هم آرامش ندارد.

هر جا که می خواهیم برویم مدام استرس داریم و فکر میکنیم که نکند یک اتفاقی بیافتد  و سگی پارس کند و آرامش دخترم را بگیرد، در هر فضای سبزی این مشکل را داریم. گاهی فکر میکنم واقعا این سگ بازی ها و سگ نگه داشتن ها برای حمایت از حیوانات است؟ آیا حیوان اهلی  و وحشی برای نگه داری در خانه و پارک ها با هم فرقی ندارند؟ من واقعا مخالف این هستم که سگ ها را به پارک ها و مراکز عمومی بیاورند.

*به لحاظ روانی ارغوان چه مسائلی را در این سال ها سپری کرد آیا الان مشکلش کمتر شده است؟

دختر من در این چند سال خیلی عذاب کشید اصلا سال های اول در خواب مدام شب ها حرف می زد و با اضطراب می خوابید، یا روزها همینطور همه‌اش مضطرب بود و دور و برش را چک می کرد نکند سگی اطرافش باشد ، تازه این سگ های ولگرد خیابانی که اهلی هم هستند باز هم آنها او را می ترسانند ، خیلی از مردم در پارک ها به این سگ ها غذا می دهند حتی شده خودم هم برای کم شدن اضطراب ارغوان به این سگ ها غذا داده ام اما ارغوان اصلا نمی تواند تحمل و این تجربه را فراموش کند.

همه ما به آن آمپول ها و داروها و دواها فکر میکنیم، حالمان بد می شود این یک تجربه تلخ برای ما شد و دلمان نمی خواهد برای کسی تکرار شود الان هم که شرایط طوری شده هر جای عمومی که می روی، سگ ها و گربه ها زیاد هستند.

*سگ های قلاده دار بدرد جاهای عمومی نمی خورند

شما دقت کنید این دست سگ ها که قلاده دارند را یک لحظه صاحبانشان نمی توانند رها کنند چون پارس می کنند و مردم را گاز می گیرند، اینها اصلا تربیت شدند برای حمله و مقابله با دزدی حتی همین سگ کوچولوها هم باز پارس می کنند و مردم را می ترسانند با اینکه وحشتناک نیستند اما باز هم امکان حمله دارند.

گاهی از یک خانه ای که رد می شوید و سگی آنجا پارس می کند، از پشت دیوار می خواهد مردم را گاز بگیرد این سگ اگر اهلی باشد پارس نمی کند پس این سگ ها به درد جاهای عمومی نمی خورند برای نگهبانی و محافظت هستند، اصلا نباید بیرون بیایند حال شما ببینید یک پارکی انتهای فردوس غرب هست به اسم پارک الهام، آنجا یک تپه ای دارد که من دیدم مردم سگ هایشان را می آورند دختر من که اصلا حاضر نیست آنجا بیاید به نظر من همانجا هم نباید سگ بیاورند.

*شما ساکن غرب تهران هستید؟وضعیت سگ گردانی در این بخش های شهر تهران به چه صورت است

بله این اطراف خیلی پارک ها مثل جوانمردان، پردیسان یا دریاچه چیتگر هست که مردم سگ می آورند حتی اینجاها را هم ارغوان نمی تواند بیاید من حتی شده برای آرام کردن او به سگ های اهلی غذا داده ام اما ارغوان می گوید که این ترس در وجودش ریشه کرده و مدام میترسد که سگی به او حمله کند.

خیلی از پارک ها این اطراف  محلی برای سگ گردانی مردم شده است، نمی دانم مردم چه فکری میکنند که سگ های وحشی را با قلاده به همراه می آورند و تصورشان لابد این است که کسی هم نمی ترسد اصلا شاید فکر هم نمی کنند که اتفاقی یک زمان برای کسی بیافتد مثل اتفاقی که خیلی ناغافل و سریع برای ارغوان افتاد و ما را دچار بهت و شوک کرد.

*نزد روان درمانگر هم ارغوان را برده اید؟

بله من به توصیه روان شناسان از همین روش مواجهه درمانی استفاده کردم گاهی او را جاهایی که حیوان خانگی هست بردم، تا ترسش بریزد با اینکه جاهایی مثل دریاچه چیتگر سگ هایشان تحت حمایت سازمانی خاص هستند که برای خود دریاچه است اما بهرحال فایده ای نداشت و اصلا نتوانستم کاری بکنم.

*متاسفم از این اتفاقی که افتاده و تبعاتش تا این سال ها بر روی ارغوان باقی مانده، فکر می کنید چه کاری باید کرد و چه توصیه ای به مردم دارید؟

به نظر من واقعا باید جلوی این سگ بازی وحشیانه مردم در مکان های عمومی گرفته شود دولت و مسئولان باید کاری جدی بکنند نه اینکه در حد حرف باشد، واقعا جای سگ های بزرگ در پارک ها نیست اینها گاز می گیرند و حمله می کنند، نباید اجازه بدهند این سگ ها به جاهای عمومی بیایند بلکه این سگ ها مکان های خاص خود را باید داشته باشند که همانجاها پرسه بزنند نه اینکه باعث رعب و وحشت مردم و بچه هایشان در پارک ها و دیگر مکان ها شوند.

بنابراین این روزها پارک ها به جای محلی برای آرامش و بازی بچه ها و خانواده ها به سگ گردانی و سلب آرامش توسط عده ای تبدیل شده و به نظرم تا بیش از این بدتر نشده است، مسئولان حتی در خود مجلس شورای اسلامی و خود رسانه ها باید فکری در این راستا بکنند.