این کلیپ، سراسر تلخی است و هیچ چیزی برای خندیدن و قهقهه زدن ندارد اما دو (یا چند) مرد جوانی که آن تصاویر را گرفته‌اند و صدایشان در کلیپ مشخص است آنچنان با شادی و قهقهه فیلم را ضبط کرده‌اند که انگار فتح‌الفتوحی رقم زده باشند.
صدای دو مرد جوان در کلیپ مشخص است که چند جمله می‌گویند: اینجا کرمان است، بلوار حمزه، اگه شما هیوا دارید، ما شیواز داریم.
این کلیپ با چند علامت قهقهه و خنده و نیز این جمله که «هلیا چیه دایی، فتنه بشه همه میریزن وسط» درحال دست به دست شدن در فضای مجازی است.
نیروی انتظامی درباره این کلیپ و چگونگی درگیری دختران توضیح داده که شامگاه سه‌شنبه ۲۲ تیرماه جاری چهار خانم با ۲ دستگاه خودرو دنا و پژو پارس به علت «شیطنتی کوچک در رانندگی و پایین بودن آستانه تحمل و ناتوانی در کنترل خشم» با یکدیگر درگیر می شوند و بلافاصله با حضور پلیس در محل، موضوع خاتمه پیدا کرد.
یکی از دلایل انتشار به‌نسبت زیاد این کلیپ در فضای مجازی صرفنظر از اصل موضوع دعوای دختران، به احتمال، انتشار کلیپ درگیری از موضوعی مشابه در اصفهان طی روزهای اخیر بوده است که یک زن در آن فیلم با استفاده از قمه، خبرساز شده بود.
صرفنظر از نفس موضوع درگیری خیابانی بین چند نفر آن هم از زنان و دختران ایران که خود حدیثی مفصل است و نیاز به واکاوی علمی از دلایل مختلف آن از جمله کاهش آستانه تحمل و چرایی درگیری در خیابان دارد، نکته مهمتر دیگری هم هست، آن هم نوع مواجهه و واکنش ها به اینچنین وقایع، ایستادن، نگاه کردن و قهقهه زدن به اینچنین رویدادی، هنگامی که مخاطبانش نیز دختران و زنان ما هستند. آن هم در مواجهه با دختران و زنانی که باید برای این خاک مادری کنند؛ دست مهرشان نوازشگر و پرورش دهنده فرزندان این سرزمین باشد و مهر و عطوفت به رگ به رگ حیات این جامعه تزریق کنند.
نگارنده این انگاره ذهنی ندارد که دعوا مختص مردان است یا برای مردان خوب است برای زنان بد، یا زنان نباید عصبانی و ناراحت شوند یا هر چیز دیگری اما این اهمیت زمانی افزون‌تر و قابل تامل‌تر می شود که کسانی که دست به چنین رفتارهایی در مواجهه با این پدیده ها می‌زنند، مرد باشند و از مردان جامعه که نگاه و رویکرد و رفتارهایشان نسبت به زنان سرزمین ایران چگونه باید باشد، خود موضوع قابل تاملی است.
جای بسی تاسف است که جامعه ما طی سال های گذشته به این سمت و سو کشیده شده و اگرچه تعمیم این رویکرد و رفتار به همه مردان و زنان ایرانی درست نیست و واقعیت هم ندارد اما بپذیریم که باید بنشینیم و همین بخش از واقعیت جامعه را از منظر اجتماعی که اینچنین در قبال اینگونه رفتارها خود را نمایان می کند را ببینیم.
دیدن واقعیت، پس نزدن موضوع و انکار نکردن، داشتن دغدغه برای صیانت از فرهنگ و خرده فرهنگ های بلند و راستین ایرانی و اسلامی‌مان و البته داشتن برنامه با بهره گیری از ظرفیت علمی حوزه علوم اجتماعی و ارتباطات برای اصلاح برخی رفتارهای غلط و خرده فرهنگ های غلط شکل گرفته در جامعه اینک بیش از هرزمان اهمیت دارد و بالاخره یکجا باید این دغدغه مهم را در عمل ببینیم.
باید باور داشته باشیم جامعه در آینده نزدیک قرار است بر دوش همین فرزندان و جوانان اداره شود؛ همین نوجوانان و جوانان فردا باید در ایفای نقش پدری و مادری، نسل ایران زمین را هدایت کنند؛ پس باور کنیم پرورش نسل‌ها کجای اهمیت برنامه ها، دغدغه ها و تخصیص اعتبارات و .... ما باید باشد.
باید وارد دنیای فرزندان و جوانان امروزمان شویم؛ راه ارتباط گرفتن اصولی با آنان را فراگیر کنیم و فراموش نکنیم که فرزندانمان اگر زندگی و چگونه زیستن، هدف از این زندگی و انواع مهارت های آن، داشتن هویت، داشتن برنامه، امید و هدف و ... را اگر از خودمان بیاموزند بسی بهتر است که روی این انگاره کسی ملاحظه ای ندارد مهم نحوه انجام این مهم و ارتباط گرفتن با این نسل است.
*رئیس خبرگزاری جمهوری اسلامی استان کرمان