یک روانشناس به باورهای غط مردم نسبت به خودکشی اشاره کرد و گفت: مردم تصور می‌کنند افرادی که از پیش تهدید به خودکشی می‌کنند و درباره خودکشی می گویند، اقدام به خودکشی نمی‌کنند در حالی که این تصوری غلط است چراکه افراد بی‌مقدمه و ناگهانی و بر سر مسائل کوچک این کار را نمی کنند و خودکشی افراد معمولا با زمینه‌ها و مشکلات قبلی صورت می گیرد.

گوهریسنا انزانی در گفت و گو با ایسنا، با بیان اینکه مطالعات انجام شده در این زمینه کم است و نمی‌توان فهمید افراد به قصد مرگ و یا به قصد دیده شدن اقدام به خودکشی می‌کنند، اظهار کرد: بر اساس پژوهش‌ها در افرادی که دارای اختلال شخصیتی به ویژه اختلال شخصیتی مرزی هستند و افرادی که افسردگی دارند بیشتر اقدام به خودکشی می‌کنند. هم‌چنین در بین نوجوانان، نوجوانانی که استرس بالا، تنهایی، دلبستگی ناایمن و... تجربه می‌کنند بیشتر به سمت خودزنی پیش می‌روند و در نهایت اقدام به خودکشی می‌کنند.

انزانی معتقد است قدام به خودکشی بیشتر در سنین ۱۵ تا ۳۴ سال رخ می‌دهد و معمولا افرادی که دارای تحصیلات پایینی هستند خودکشی می‌کنند.

وی با تاکید بر اینکه باور مردم باید مبتنی بر واقعیت باشد و نه کلیشه‌ای، ادامه داد: مردم تصور دارند نمی‌توانند به کسانی که از خودکشی صحبت می‌کنند کمک کرد، در حالی که نقش خانواده در پیشگیری و کاهش انگیزه به خودکشی در افراد بسیار بالا است.

به گفته‌ این روانشناس، در قدم اول خانواده‌ها باید متوجه عکس‌العمل‌های فردی که از خودکشی صحبت می‌کند باشند و فورا از متخصصین کمک بگیرند.

وی با تاکید بر نقش مهم حمایتی خانواده‌ها از فرزندان خود، ادامه داد: خانواده‌هایی که مهارت‌های فرزندآوری و فرزندپروری را به خوبی آموخته‌اند و مهارت‌های حل مسئله و مقابله با شرایط بحرانی را می‌دانند به خوبی می‌توانند از ایجاد چنین بحران‌هایی جلوگیری کنند، همچنین خانواده‌هایی که رویکرد سیستم حمایتی نسبت به فرزندان و اعضای خانواده داشته باشند، می‌توانند از پایه خانواده‌ای ایمن شکل دهند.

به گفته‌ انزانی یکی از مهم ترین عوامل اقدام به خودکشی افسردگی است اما باید به عوامل موثر دیگری نظیر شرایط اقتصادی، سابقه‌ی خودکشی فرد، مرگ نزدیکان او، اختلالات والدین، مورد آزار جنسی واقع شدن و... توجه کرد و برای پیشگیری و درمان افکار منجر به خودکشی از متخصصین و روانشناسان بهره گرفت.