فاطمه ارزانیان در این باره توضیح داد: حق هر انسانی است که بداند والدین زیستی او چه کسانی هستند و فرزندخوانده باید با واقعیت فرزندخواندگی خود مواجه شود. خانواده نباید برای گفتن آن، به دلیل اینکه درصدد یک موقعیت و زمان مناسب است تعلل کند، چرا که به تعویق انداختن این موضوع و همزمانی با دوران نوجوانی مشکلات فراوانی برای فرزند و خانواده به همراه خواهد داشت.
وی ادامه داد: بهتر است پیش از ورود فرزند به مدرسه، والدین با هماهنگی یکدیگر و همراهی مشاورین و روانشناسان دلسوز، حقیقت را در بهترین روشی که متناسب با سن فرزند در خصوص گفتن واقعیت است، به او بگویند.
معاون امور اجتماعی بهزیستی استان تهران با بیان اینکه معمولاً توصیه می‌شود بیان این موضوع بین ۴ تا ۵ سالگی و در قالب داستان و تماشای کارتون‌های مربوطه صورت پذیرد، افزود: بیان موضوع فرزندخواندگی به کودک به شرایط کودک از جمله سن و آمادگی روحی و روانی او بستگی دارد و باید با تشخیص مشاور و روانشناس صورت گیرد.
ارزانیان معتقد است که با توجه به اینکه کودک قبل از ورود به مدرسه درک قابل ملاحظه‌ای از شرایط و فرزندخواندگی خود ندارد، تاکید می‌شود مجدداً به صورت جدی‌تر در سنین بین ۸تا ۱۰ سال به آن پرداخته شود و طی این مدت خانواده باید زمینه‌ای برای بیان واقعیت فراهم و آمادگی مواجهه با واکنش‌های احتمالی فرزند را کسب کند. یقیناً بهره‌مندی از تجارب روانشناس و مشاور، کمک شایانی به عبور موفقیت‌آمیز از این مرحله از زندگی فرزندخوانده خواهد کرد.
معاون امور اجتماعی بهزیستی استان تهران با اشاره به مداخلات سازمان بهزیستی برای بیان واقعیت به کودک ادامه داد: یکی از مراحل فرزندپذیری، معرفی خانواده برای شرکت در جلسات مشاوره است و باید زوجین بین ۳ تا ۵ جلسه را گذرانده و آموزش‌ها و راهنمایی‌های لازم را در این زمینه دریافت کنند و با آگاهی کامل نسبت به گفتن واقعیت فرزندخواندگی، در این مسیر گام بردارند.
ارزانیان یادآور شد: یکی از رسالت‌های سازمان بهزیستی نظارت بر زندگی فرزندان در خانواده‌های جایگزین است و رصد می‌کند که آیا واقعیت به کودک گفته شده است یا خیر؟ در صورت لزوم کارشناسان دفتر فرزندخواندگی بهزیستی، خانواده‌ها را به مشاورین حاذق ارجاع می‌دهند.