به گزارش خبربانو، این کتاب شرایط سیاسی مصر را در دوره سه رئیس‌جمهور جمال عبدالناصر، انور سادات و حسنی مبارک بازگو می‌کند، در ۲۵۶ صفحه و در نشر تا با همکاری نشر نونوشت به چاپ رسیده است.

نوال السعداوی (۲۰۲۱-۱۹۳۱م)، پزشک، فعّالِ برابریِ حقوق زنان و نویسنده مصری، بیش از ۵۰ اثر در کارنامه ادبی خود ثبت کرده و کتاب‌هایش به بیش از ۳۰ زبان ترجمه شده است. در سال ۲۰۲۰، مجله تایم او را به عنوان یکی از ۱۰۰ زنِ سال معرفی کرد. چهره‌ای که بعضی او را سیمون دو بووارِ جهان عرب لقب داده‌اند و بعضی دیگر هم او را زنی وحشی و خطرناک خوانده‌اند. نوال در دفاع از خود پاسخ داده: «من حقیقت را می‌گویم و حقیقت وحشی و خطرناک است.» وقتی به او پیشنهاد شد که لحنِ انتقادهایش را ملایم‌تر کند، از موضعِ خود عقب‌نشینی نکرد و گفت: «نه. من باید صریح‌تر، و تهاجمی‌تر باشم، چون جهان دارد پرخاشگرتر می‌شود، و ما به مردمی نیاز داریم تا با صدایِ بلند علیهِ بی‌عدالتی صحبت کنند.»

السعداوی، صاحب قلمی که نداشتنِ «اتاقی از آن خود» سدّی بر سرِ راه نوشتنش نشد بلکه با یک مداد ابرو و کاغذِ توالت توانست صد‌ها صفحه در زندانِ زنان بنویسد. زنی که نمی‌خواست همرنگِ جماعتی باشد که در باورش جایی نداشتند… پس تاوانِ شبیه نبودن را پرداخت، درِ خانه‌اش شکسته و روانه زندان شد. از زبانِ خودش مرورش کنیم: «در دوره عجیبی متولّد شده‌ام که در آن انسان به دلیل تولّد با عقلی متفکّر به زندان افکنده می‌شود. برای این‌که با قلبی متولّد شده که برای صداقت و عدالت می‌تپد. برای این‌که شعری یا قصه‌ای یا روایتی را به نگارش درمی‌آورد. برای این‌که بحثی علمی و ادبی را منتشر می‌کند یا مقاله‌ای با صدای آزادی. یا این‌که تمایل فلسفی در او وجود دارد.

چون در این دوره متولّد شده‌ام، پس عجیب نیست که به زندان بروم. چون من مرتکب تمام این گناهان با هم شده‌ام، قصه و شعر و روایت را به تحریر درآورده‌ام و بحث‌های علمی و ادبی و مقاله‌های منادی آزادی منتشر کرده‌ام و هم‌چنین تمایلات فلسفی دارم.»